helaba
Het is alweer een maandje geleden en in die tussentijd hebben we weer veel gedaan.
Om te beginnen heb ik mijn Boliviaans galabal meegemaakt. Daar hebben ze toch voldoende heisa rondgemaakt. Ik ben naar de kapper geweest waar ik mijn haar moest laten krullen en ze hebben mij zelfs valse wimpers opgezet wat bij nader inzien echt verschrikkelijk was. Mijn jurk hebben ze dan laten maken die dezelfde dag van het bal eigenlijk bijna niet klaargeraakt was. Het bal begint dus zo dat na de nodige foto´s met ¨modellenpose¨ de dochters met hun papas en de zonen met hun mamas een wals moeten dansen.(zoals in Harry Potter). Ik heb het nog goed gedaan, slechts een keer uit het ritme.
Daarna krijg je zo een heel avondmaal en kan je beginnen met drinken. Iets later vroeg de DJ dan een paar woordjes voor het laatstejaar, ik heb dan maar mijn hart gelucht,helaas verstonden ze mij niet zo goed omdat ik in de microfoon aan het mompelen was. Mijn papa wou dan ook nog een afertparty in mijn huis organiseren, maar na een blik op mijn mama is dat toch maar niet doorgegaan. Wel een topfeest moet ik zeggen.
De volgende dag was het dan fietsdag-ik weet niet of ik dat al verteld heb dus ik zal het maar herhalen-Er zijn hier exact 4 autoloze dagen, waarop iedereen dan gaat fietsen. Toch diegenen die een fiets hebben want op de rest van het jaar is het verkeer veel te gevaarlijk om te fietsen. Het is dus niet zo vanzelfsprekend hier dat de mensen kunnen fietsen en hetzelfde geldt voor zwemmen. Ik mis mijn fietsje wel.
De dag daarop heb ik dan voor de eerste keer in 5 maand mijn mama teruggezien wat in het begin wel een beetje raar was omdat ik haar stem hoorde voor ik haar gezien had. Maar het went eigenlijk wel heel snel en het gaat dan weer vlug zijn gewone gangetje. Ze heeft mij dan ook Sinterklaaskadotjes meegebracht, want dat kennen ze hier helemaal niet. Dit was dan het eerste jaar dat ik mijn schoen niet meer gezet heb.
In die week hebben we dan ook nog eens een tourtje gedaan(mijn mamie zat al terug in La Paz) langs de dorpen in de buurt van cochabamba. Eigenlijk kan je een dorp hier echt niet vergelijken met een dorp in België. want eigenlijk staat een dorp vooral gelijk aan armzaligheid, zeker in de bergen. Dicht bij de steden valt dat nog goed mee, dan hebben ze toch nog zo een gezellig pleintje en kleine winkeltjes. Maar om in een dorp in de bergen te leven kan je je echt niet inbeelden. Dat zijn dan een soort van lemen huisjes, met niets van internetverbinding of gsm´s en als je geluk hebt is er een telefoon voor heel het dorp.
Daarna zijn we dan begonnen met onze echte reis, eerst naar La Paz om mijn mama nog eens te bezoeken want ze had nu wel vrije tijd voor haar werk. Eigenlijk is het echt gemakkelijk om in Bolivië te reizen, je pakt een bus dat kost dan 4 euro, je slaapt ongeveer 7uur en je komt aan aan je bestemming. In La Paz hadden we dan wel het geluk dat we bij mijn mama konden slapen omdat die nog 2 bedden over had in haar ´nederig stulpje´. In La Paz hebben we eigenlijk vooral gewinkeld en zitten afbieden op van alles en nog wat. Je hebt daar dan ook zo een straat met allemaal lamafoetussen om te offeren en verschillende beeldjes die je dan zogezegd geluk schenken. La Paz is wel echt een gigantische stad, ook wel heel mooi omdat het zo op een berg feitelijk is gebouwd, maar ik zou er nooit van mijn leven willen wonen. Het weer was dan ook wel echt slecht. Daarna zijn we naar Potosi gegaan, de stad met de meeste historie van Bolivië.
Het enige probleem was dat onze vriendinnen ons zouden nakomen, maar 2 ervan zijn naar een ander stad gegaan omdat dat makkelijker was om te reizen, terwijl Carole, nog een ander meisje, haar bus gemist had. Die had dan het idee om naar Oruro, een soort van Glabbeek in het groot maar dan duizend keer gevaarlijker, te reizen, daar dan te blijven slapen in het station en ons dan achterna te komen.Haar gsm was dan wel uitgevallen en ze heeft daar nog eens 2 bussen gemist,Dus ik was wel echt doodongerust omdat je je hier nogal gemakkelijk dingen gaat inbeelden zoals verkrachtingen en dieven. Uiteindelijk hebben we haar dan toch met veel geluk in Potosí gevonden.
Toen wij die nacht daarvoor zijn aangekomen wou die uil van de receptie ons onze kamer niet geven omdat we zogezegd gereserveerd hadden voor de 12de om middernacht. Met hand en tand hebben we proberen uit te leggen dat het de 12de was om middernacht, maar hij bleek dat dan niet te begrijpen. Hij heeft er zelfs de kalender bijgenomen maar het ging er toch niet in. Hij heeft ons dan uiteindelijk een andere kamer gegeven en de badkamer op slot gedaan omdat we dat niet besteld hadden.
In Potosí zijn er natuurlijke warmwaterbronnen die ze nogal touristisch gemaakt hebben waar we dan natuurlijk naartoe zijn gegaan. Dat was dan binnen en het water was wel heel proper, helaas kunnen we dat wel niet van de vloer, douches en kleedkamers zeggen. Het rook naar kaka en het zag er uit naar kaka. Wat het was blijft natuurlijk een misterie.
Potosí is nog echt een mijnstad, aan de kant van de stad ligt de ´rijke berg´ die vroeger vol met mineralen zit, maar vandaag de dag zeggen ze al de ´arme berg´. Toch blijven ze daarin werken. Sommige mijnwerkers met veel geluk zijn heel rijk, maar de meesten blijven arm en sterven vroeg. We zijn dan met een gids in de mijnen binnengegaan en daar word je dan wel met je neus op de realiteit gedrukt. Waar de mijnwerkers in geloven is een soort van duivel, omdat ze zogezegd aan het werken zijn op de grond van de duivel. Ze noemen hem dan nonkel en geven hem offers zodat Hij hen gunstig gezind zou blijven. Wij hebben dan ook een klein wensje gedaan voor de nonkel en na je wens moet je een slok drinken van een alcohol van 96 graden. Ik was er wel niet zo goed van moet ik zeggen. Wat ze ook geloven is als er vrouwen zouden werken in de mijnen, dat de nonkel zou ontstemd zijn en onheil over alle mijnwerkers afroept. Toeristen tellen niet mee.
Een typische plaat van deze stad is een heerlijke soep, geen idee wat er allemaal inzit, maar het speciale is dat er een vullkaansteen in zit die de soep warm houdt. Aangezien die steen wel nog van pas kan komen, heb ik die maar meegenomen.
De volgende stad op onze weg was Sucre, de zogezegde hoofdstad van Bolivië. Sucre is eigenlijk wel echt supermooi, Bijna alle gebouwen in het centrum zijn wit en monumentaal, het deed me wel meer aan Europa denken. In Sucre sliepen we bij een ander meisje van AFS en die had wel echt een kast van een huis. Wel erg eigenlijk want rond dat huis lijkt het zo meer een sloppenwijk en woont de armere bevolking. Daarmee dat ik dacht toen de taxi ons voor de eerste keer daarnaartoe bracht dat ik verkracht zou worden. Ik was al in paniek aan het bellen naar dat meisje, maar bleek dat er natuurlijk niets aan de hand was.
In Sucre hebben we het wel rustig aangedaan, een beetje rondgewandeld, iets bezoeken en in het park gaan zitten. De volgende stad was Tarija. Echt een hel om naar daar te reizen, dat was ook gewoon met bus,alleen was ik de hele tijd aan het schokken zo´n 16uur lang. Vandaar ook het mooie restultaat van rasta´s in mijn haar de volgende ochtend. Tarija is echt verschrikkelijk klein, maar we hadden een soort van vriend daar die ons overal heeft rondgebracht. De eerste dag hebbden we dan kleine krabbetjes gegeten, een specialiteit van Tarija en daarna naar de watervallen gegaan. Echt leuk omdat daar dan niemand is en dan kan je daar op je gemak zwemmen, ik had wel wondjes aan mijn voeten van de stenen in het water. Maar zo´n dingen moet je er dan bijnemen.
Tarija is vooral bekend om zijn wijn, we zijn dus naar een wijnhuis gegaan waar we een degustatie konden meemaken. Dat was wel jammer genoeg niet zo impressionant en bijna alle wijnen waren overdreven zoet, zelfs als je voor droge wijn vroeg. Het was wel dolle pret natuurlijk, we hebben daar gedansd met de reeds zatte mensen en op het eind is de band die aan het spelen was aan onze tafel komen zitten om nog wat door te spelen. Carole en ik hadden het idee om mee te doen aan een eetwedstrijd die de plaatselijke Pizzeria organiseerde: Je moest met 2personen in 1 uur tijd een pizza van ongeveer 1 meter op 1 meter (ietsje kleiner wel) opeten. Die valsaards hebben daar dan wel extra kaas opgedaan zodat we maar tot de helft geraakt zijn. De andere helft kregen ze met de overige 6 personen nog niet op.
Het gevolg is dat ze ons een drankje zijn gaan kopen voor de vertering en dan heb ik mijn pizza uiteindelijk wel moeten overgeven. Maar met een nachtje rusten was ik wel weer in orde.
De dag erop hebben we nog wat gezwommen in een ander meertje en daarna was het tijd om naar huis te gaan. Opnieuw zo´n 20uur in de bus. Ik was wel even geradbraakt, maar ik heb mij echt zot geamuseerd.
En nu zeg, komen de feestdagen er aan en zit ik al in de helft van mijn jaar. Voor het geval dat ik geen tijd meer moest hebben: Alvast een zalig kerstmis en een gelukkig nieuwjaar!
donderdag 22 december 2011
zondag 20 november 2011
op reis in Bolivia
mijn laatste week school is nu bezig, het zijn nu wel niet echt lessen, we moeten oefenen voor onze diploma uitreiking wat dan gepaard gaat met volkslied van bolivia kennen en zelfs de school heeft blijkbaar een lijflied. begin december gaan we dan ons bal heben, wat ze hier ook wel heel serieus nemen. dat is zo een beetje zoals in amerika. ze hebben een enorme zaal gehuurd, ge gaat met heel u familie en u kleed moet lang tot op de grond zijn. veel mensen zijn dan ook nog eens bereid om zon 200 dollar of meer voor hun jurk te betalen, wel gek. dus normaal gezien moesten wij dan ook meedoen aan de examens, maar ik had het geluk dat we op reis zijn geweest. De 2de november zijn we vertrokken dat was dus allerheiligen. hier hebben ze dan het gebruik om een tafel vol met eten te dekken voor de dode.Want alle zielen komen die dag naar de aarde en delen dat eten met ons. om er zelf iets te mogen van eten, legt ge in u bordje wat je wil eten en bid ge enkele gebeden, alles hangt af van u hoeveelheid natuurlijk. Daarna smullen maar! Ze geloven hier dus wel echt enorm hard in geesten en hoewel ik dat niet doe, maken ze mij wel altijd bang met hun verhalen. We zijn dus eerst naar La Paz, niet de officiële hoofdstad, maar eigenlijk wel omdat alle regeringsgebouwen daar zijn, geweest. Dat is dus echt een stad midden op een berghelling gezet. supermooi allemaal met altijd zicht op rotsen en besneeuwde bergen terwijl het daar toch nog redelijk warm is. De volgende dag zijn we meteen naar Copacabana doorgerezen, dat is dus een typisch touristenstadje en daar is dan ook het titicacameer. het hoogste meer ter wereld. Bolivia heeft dan misschien geen zee, maar da meer lijkt er wel echt op. We zijn er dan ook ingesprongen ma da was zo koud dat ge moeilijk kon ademen. We zijn daar dan 2 eilanden gaan bezichtigen, isla del sol, de legende is dat daar zogezegd de incabeschaving zou geboren zijn dat zij een tunnel onder het meer tot peru zouden aangelegd hebben en zo tot in Peru gekomen zouden zijn. de volgende dag zijn we dan ook een isla de la luna gegaan, maar daar heb ik niet naar de uitleg geluisterd dus daar kan ik niet zo veel over vertellen. We zijn dan teruggekeerd naar La Paz, supermottig allemaal omdat niemand zich had ingesmeerd omdat er niet zo veel zon was, maar met zon , wind en water is dat natuurlijk niet zo een slim idee. Ik ben enorm hard gaan pellen daarna. Het nachtleven in La Paz is wel een beetje feller, aangezien mijn feestjes af en toe eindigen tegen 10uur, maar dat is nog wel leuk want dan kan ik veel slapen. De volgende dag hebben we een oriëntatie van Afs gehad, weinig spannend dus de dag daarop zijn we naar een dorp gereisd. Salar de Yuni, daar was de helft van de bevolking buitenlanders. De eerste dag moesten we normaal gezien naar het Salar gaan, een enorme zoutvlakte omdat daar vroeger zee was en blijkbaar kunt ge dat zelf tot in de ruimte zien als ze niet hebben overdreven, wat ze hier wel eens doen. maar aangezien de Boliviaans efficiëntie onze jeeps niet had bijgetant konden we nier vertrekken. Dan hebben we maar een treinenkerkhof bezocht en gegeten..en gegeten. de volgende dag waren ze dan wel volgetankt, maar lieten de organisaties van het dorp ons niet vertrekken omdat we zogezegd met hen moesten meereiden. uiteindelijk zijn we dan toch kunnen vertrekken maar omdat we zoveel tijd verloren hebben, hebben we de gijzers die we normaal gezien gingen bezoeken bniet gedaan. Wat een pech. we hebben verschillende meren gezien met in de verte flamingos die dag. De volgende dag hadden we wat meer geluk, zijn we naar een ander meer geweest en daar kwamen ze echt dicht bij. Het enige nadeel is dat die echt ongelooflijk stinken, een stank te vergelijken met rotte eieren. En dan eindelijk, op weg naar de zoutvlakte. ik was dus aan het slapen en het volgende moment dat ik wakker werd zag ik gewoon alles puur wit van het zout, best wel impressionant. Die zoutlagen gaan van 5 centimeter tot 30 meter diep in het midden. We zijn dus tot een eiland gegaan vol met cactussen ik denkt tot wel 3 meter hoog. en blijkbaar hebben cactussen een bloem die slechts om de 100 jaar groeit en dan een week blijft, wel mooi hoor. Er zijn daar ook hotels van puur zout, dus tafels, bedden, stoelen... maar die waren al gesloten dus dat heb ik helemaal niet gezien. Tot zover mijn reis, daarna zijn we teruggekeerd naar het mooie en lieflijke Cochabamba. Eind. |
zaterdag 29 oktober 2011
weekendje naar toro toro
hey hey hey
ik ben hier al bijna zo een 4 maand, moeilijk voor te stellen want de tijd vliegt ongelooflijk rap, en dus ook een kleine maand illegaal in dit land aangezien de visa maar niet geregeld raakt. maar dat zal wel in orde komen, zeker.
voor de rest ben ik afgelopen weekend naar toro toro geweest, wat is dat nu toro toro?
dat is dus een absoluut boerengat maar wat fascinerend is dat ge er sporen van dinosaurussen kunt zien. Er was zelfs echt een duidelijke voet van een baby-tyronasaurusrex dat we gezien hebben.
De eerste dag zijn we een grot binnengegaan waar stalactieten en stalacmieten echt supermooie formaties vormen. ge zit daar dan 4 in en dan komt ge buiten en het enigste wat ge ziet is een hemel vol vol vol sterren aangezien er voor de rest geen licht aanwezig is. De volgende dag zijn we dan gaan wandelen naar de waterval van Vergel. Dat was nu ook weer geen reuzewaterval, maar kom echt wel mooi. Ik heb me ook op de wandelweg superhard verbrand en dan ben ik nu aan het afpellen, wat mij nog nooit overkomen is, hehe. Die waterval was in een soort van canyon , dus moesten we eerst helemaal afdalen en daarna de rivier volgen en over de rotsen wandelen. en daarna konden we dus gaan zwemmen in de rivier, aleja, het was wel meer een plasje, maar goed. we konden dan ook met een rapel de waterval afdalen wat ik natuurlijk heb gedaan met mijn duizend angsten en hoogtevrees. serieus heb ik even gedacht dat ik ging sterven omdat als ge meer naar beneden daalt, gooien ze een touw waar ge aan vastzit naar beneden. ik dacht natuurlijk dat er iets los was gekomen en dat ik zonder veiligheid zat. daarna de terugtocht naar boven, daarna was ik echt wel dood.
Van de organisatie moesten we diezelfde nacht nog naar de diskoteek uitgaan, ge mocht niet blijven omdat we de vorige nacht een "feestje" hadden gebouwd en dan kon het gevaarlijk zijn moest er iemand zat zijn.
Dan zijn we toch maar uitgeweest en als laatsten gebleven omdat het echt moest.
Binnenkort ga ik dus 2 weken reizen naar la paz waar het zo een 16 graden is voor het moment, een verschrikkelijke kou dus. daarna naar het titicacameer en naar een enorme zoutvlakte.
daarna studeer ik af en dankzijn het reizen zal ik geloof ik niet mee moeten doen aan mijn examens, en mijn mama hier denkt dat ik mij daar serieus zorgen over maak.
daarna heb ik dan mijn galabal en ze maken hier nog zo wel een drama over, met echt jurken tot op de grond, ik ga de mijne laten maken en naartschijnt is da nog goedkoper ook. en mijn mama, mijn echte mama, van België gaat hier 2 dagen naar Cochabamba komen omdat ze voor haar werk naar Bolivië moet komen en het toeval is dat hier haar project is, nuja toeval..
Binnenkort ga ik dus 2 weken reizen naar la paz waar het zo een 16 graden is voor het moment, een verschrikkelijke kou dus. daarna naar het titicacameer en naar een enorme zoutvlakte.
daarna studeer ik af en dankzijn het reizen zal ik geloof ik niet mee moeten doen aan mijn examens, en mijn mama hier denkt dat ik mij daar serieus zorgen over maak.
daarna heb ik dan mijn galabal en ze maken hier nog zo wel een drama over, met echt jurken tot op de grond, ik ga de mijne laten maken en naartschijnt is da nog goedkoper ook. en mijn mama, mijn echte mama, van België gaat hier 2 dagen naar Cochabamba komen omdat ze voor haar werk naar Bolivië moet komen en het toeval is dat hier haar project is, nuja toeval..
woensdag 5 oktober 2011
een beetje boliviaanse actualiteit
dees maand heb ik niet zo heel veel speciaal gedaan, vandaar dat ik niet echt iets op mijn blog heb geschreven.
Verleden weekend zijn we bijna naar chapare geweest, ik zeg bijna omdat er tussen Cochabamba en Chapare nog zoveel dingen te zien zijn. maar goed chapare is een soort van junglegebied, supermooi, ale ja niet dat ik kan zeggen dat ik het bezichtigd heb maar ik heb de verandering van rots en steen gezien naar overal groen en ze hebben mij gezegd dat het ongeveer zo is. maar ik ga er nog naar toe reizen, mijn enige schrik is dat daar echt wel gevaarlijke spinnen en slangen leven.
wat hier ook heel actueel is,is een natuurgebied TIPNIS waar beschermde dierensoorten leven en ook de indignos van Bolivia. Wat hier nu gebeurt is dat een Braziliaanse onderneming een weg midden door dit park wilt bouwen en de regering laat dat allemaal toe. Mijn familie en alle iets rijkere mensen hier zijn dus tegen de regering en specifiek tegen Evo Morales, de president. Ik ga mij daar niet over uitspreken want Evo Morales helpt de armen, maar het probleem is dat bolivia het land van de corruptie is en van de cocabladeren en dat de regering heel veel cocaine zou laten transporteren.
maar goed in het geval van Tipnis zijn er veel manifestaties omdat ongeveer niemand deze weg wilt in het natuurgebied en in het weekend heeft de politie, nog corrupter dan de regering en aan dezelfde kant als de regering, nogal hardhandig tegen de indignos opgetreden. Er zijn zeven kinderen gedood en opvallend veel verdwijningen. De dag erop waren er blokeades in de straten en was er bijna niks mobiliteit om te protesteren.
Voor de rest heb ik een beetje problemen af en toe om de mentaliteit van de mensen te begrijpen. Omdat de mensen hier nooit direct zijn, zoals we gewend zijn. wanneer er iets gebeurt zullen ze het je nooit zeggen en krijg je het pas achteraf te horen en in sommige gevallen is dat echt super ingewikkeld om met de mensen om te gaan. ook gewoon wanneer je iets zegt, zullen ze altijd naar de "verborgen boodschap" zoeken terwijl gij gewoon gezegd hebt wat ge wilde zeggen. omgekeerd is het ook het geval dat zij iets zeggen met een bedoeling, maar dat ge dat dan weer totaal ni door hebt.
voor de rest ga ik naar school, wat steeds makkelijker wordt omdat het niveau hier echt niet zo hoog ligt en niet te vergelijken is met dat van Belgiê. Nog enkele weken en mijn school eindigt hier, heb ik 3 maand vakantie en ga ik moeten beslissen wat ik wil studeren. ik ben aan het twijfelen tussen toerisme en gastronomie om zoveel mogelijk te leren van de gebruiken van dit land.
Verleden weekend zijn we bijna naar chapare geweest, ik zeg bijna omdat er tussen Cochabamba en Chapare nog zoveel dingen te zien zijn. maar goed chapare is een soort van junglegebied, supermooi, ale ja niet dat ik kan zeggen dat ik het bezichtigd heb maar ik heb de verandering van rots en steen gezien naar overal groen en ze hebben mij gezegd dat het ongeveer zo is. maar ik ga er nog naar toe reizen, mijn enige schrik is dat daar echt wel gevaarlijke spinnen en slangen leven.
wat hier ook heel actueel is,is een natuurgebied TIPNIS waar beschermde dierensoorten leven en ook de indignos van Bolivia. Wat hier nu gebeurt is dat een Braziliaanse onderneming een weg midden door dit park wilt bouwen en de regering laat dat allemaal toe. Mijn familie en alle iets rijkere mensen hier zijn dus tegen de regering en specifiek tegen Evo Morales, de president. Ik ga mij daar niet over uitspreken want Evo Morales helpt de armen, maar het probleem is dat bolivia het land van de corruptie is en van de cocabladeren en dat de regering heel veel cocaine zou laten transporteren.
maar goed in het geval van Tipnis zijn er veel manifestaties omdat ongeveer niemand deze weg wilt in het natuurgebied en in het weekend heeft de politie, nog corrupter dan de regering en aan dezelfde kant als de regering, nogal hardhandig tegen de indignos opgetreden. Er zijn zeven kinderen gedood en opvallend veel verdwijningen. De dag erop waren er blokeades in de straten en was er bijna niks mobiliteit om te protesteren.
Voor de rest heb ik een beetje problemen af en toe om de mentaliteit van de mensen te begrijpen. Omdat de mensen hier nooit direct zijn, zoals we gewend zijn. wanneer er iets gebeurt zullen ze het je nooit zeggen en krijg je het pas achteraf te horen en in sommige gevallen is dat echt super ingewikkeld om met de mensen om te gaan. ook gewoon wanneer je iets zegt, zullen ze altijd naar de "verborgen boodschap" zoeken terwijl gij gewoon gezegd hebt wat ge wilde zeggen. omgekeerd is het ook het geval dat zij iets zeggen met een bedoeling, maar dat ge dat dan weer totaal ni door hebt.
voor de rest ga ik naar school, wat steeds makkelijker wordt omdat het niveau hier echt niet zo hoog ligt en niet te vergelijken is met dat van Belgiê. Nog enkele weken en mijn school eindigt hier, heb ik 3 maand vakantie en ga ik moeten beslissen wat ik wil studeren. ik ben aan het twijfelen tussen toerisme en gastronomie om zoveel mogelijk te leren van de gebruiken van dit land.
woensdag 7 september 2011
Wanneer de geneeskunst faalt...
Wat te doen na een nacht stevig gedronken te hebben? Bolivia geeft het antwoord:
je begint met een ontbijt om 10 uur s morgens met tomaten, maïs en vooral veel veel ajuinen en om alles een beetje op smaak te houden, smijten we een biefstuk op het vuur. Wat vooral af te raden is, is met dat ontbijt water drinken. Met cola zal je maag veel veel sneller in orde zijn.
Ik heb hier eigenlijk echt wel al veel speciale dingen opgegeten. ik heb het hart van een koe geprobeert,
een guinees biggetje en ze eten echt alles van dat schattig ding. Longen, tong, de ogen, ....
Er bestaat hier ook een speciale schotel van puur vlees. Ik geloof dat je het zo schrijft. chicharon
bij deze schotel kun je de maag, de lever, de poten met hoef en de oren eten. Ik heb alles geprobeerd en het verschrikkelijkste is het oor. lijkt alsof ge op leer aan het kauwen zijt. ma op zich de rest viel goed mee, lekker zelfs. Met deze schotel drink je dan een artisanale drank, nog wel lekker maar ruikt wel naar mest. doet me denken aan het goeie ouwe Glabbeek.
nu, mijn nicht hier is redelijk ziek. 2 weken geleden heeft ze last gekregen van migraine en moest ze naar het ziekenhuis. Het enige probleem is dat de dokters niet weten wat ze heeft en steeds zeggen, morgen gaan we het weten maar daar komt dan weer niks van in huis. Wat doen ze dan in Bolivië. Ze gaan vertrouwen in
de energie en de magie. Mijn papa heeft een soort van offer gemaakt omdat alles in harmonie moet zijn. aarde, water, vuur, wind. Wat doen ze dus precies. het is een offer met een en al symbolen. suiker met tekeningen op bijvoorbeeld geld om rijker te worden. een plantje, en een popje van een lama. je kan het ook doen met een echte lama en zijn bloed gebruiken, maar hij had geen lama gevonden. Dit zetten ze dan in een speciaal soort ·bakje· van vuur en dat wijden ze dan vervolgens met water. Als het vuur te groot wordt betekent het dat er kwade geesten aan het ontsnappen zijn. daarom moet ge uren bij het vuur blijven om een oogje in het zeil te houden.
Tijdens het wijden moet ge u wensen maken en als ge het goed hebt gedaan zullen al u wensen uitkomen.
Om flo te genezen hebben ze ook eerst een soort van steen een hele nacht in haar oksel gestopt en vervolgens met kruiden in een ander vuur te werpen. Die steen smelt een beetje en daarna kan je lezen hoe het zit met de zieke. In flo haar steen hebben ze gelezen dat ze enorm veel hoofdpijn heeft omdat de top rood was. de rug was geel wat betekent dat de ziekte niet op een, twee, drie te genezen is. Maar dankzij het ritueel zou het wel moeten genezen. Ook geloven ze meer in een soort van magiërs dan dokters. Deze magiërs kunnen zonder u aan te raken zien wat je hebt. Deze week heb ik dus met mijn eerste frustraties moeten om gaan. Het is moeilijk om te begrijpen, maar het is iets wat je moet leren om ieder zijn gedachtegoed te accepteren.
je begint met een ontbijt om 10 uur s morgens met tomaten, maïs en vooral veel veel ajuinen en om alles een beetje op smaak te houden, smijten we een biefstuk op het vuur. Wat vooral af te raden is, is met dat ontbijt water drinken. Met cola zal je maag veel veel sneller in orde zijn.
Ik heb hier eigenlijk echt wel al veel speciale dingen opgegeten. ik heb het hart van een koe geprobeert,
een guinees biggetje en ze eten echt alles van dat schattig ding. Longen, tong, de ogen, ....
Er bestaat hier ook een speciale schotel van puur vlees. Ik geloof dat je het zo schrijft. chicharon
bij deze schotel kun je de maag, de lever, de poten met hoef en de oren eten. Ik heb alles geprobeerd en het verschrikkelijkste is het oor. lijkt alsof ge op leer aan het kauwen zijt. ma op zich de rest viel goed mee, lekker zelfs. Met deze schotel drink je dan een artisanale drank, nog wel lekker maar ruikt wel naar mest. doet me denken aan het goeie ouwe Glabbeek.
nu, mijn nicht hier is redelijk ziek. 2 weken geleden heeft ze last gekregen van migraine en moest ze naar het ziekenhuis. Het enige probleem is dat de dokters niet weten wat ze heeft en steeds zeggen, morgen gaan we het weten maar daar komt dan weer niks van in huis. Wat doen ze dan in Bolivië. Ze gaan vertrouwen in
de energie en de magie. Mijn papa heeft een soort van offer gemaakt omdat alles in harmonie moet zijn. aarde, water, vuur, wind. Wat doen ze dus precies. het is een offer met een en al symbolen. suiker met tekeningen op bijvoorbeeld geld om rijker te worden. een plantje, en een popje van een lama. je kan het ook doen met een echte lama en zijn bloed gebruiken, maar hij had geen lama gevonden. Dit zetten ze dan in een speciaal soort ·bakje· van vuur en dat wijden ze dan vervolgens met water. Als het vuur te groot wordt betekent het dat er kwade geesten aan het ontsnappen zijn. daarom moet ge uren bij het vuur blijven om een oogje in het zeil te houden.
Tijdens het wijden moet ge u wensen maken en als ge het goed hebt gedaan zullen al u wensen uitkomen.
Om flo te genezen hebben ze ook eerst een soort van steen een hele nacht in haar oksel gestopt en vervolgens met kruiden in een ander vuur te werpen. Die steen smelt een beetje en daarna kan je lezen hoe het zit met de zieke. In flo haar steen hebben ze gelezen dat ze enorm veel hoofdpijn heeft omdat de top rood was. de rug was geel wat betekent dat de ziekte niet op een, twee, drie te genezen is. Maar dankzij het ritueel zou het wel moeten genezen. Ook geloven ze meer in een soort van magiërs dan dokters. Deze magiërs kunnen zonder u aan te raken zien wat je hebt. Deze week heb ik dus met mijn eerste frustraties moeten om gaan. Het is moeilijk om te begrijpen, maar het is iets wat je moet leren om ieder zijn gedachtegoed te accepteren.
nunca te olvido
¿Y qué es la primera vez ?
Simple. Es la primera acción o emoción que una realiza o siente.
pero es mejor explicar de esta forma . hay muchos primeras veces:
primera vez que vives
primera vez que comes dulce
primera vez que regalas una flor
primer beso, primer noviasgo y así continua y continua
pero hay una primera vez que nunca se olvida.
es la primera vez que amas y que es amor
Amor es dar todo por alguien y darlo todo por uno mismo
Amor es algo difícil de decirlo pero si tu amas a alguien
y ese alguien te ama a ti.
Ambos vivirán momentos que con el paso del tiempo seguirán recordarlo
Simple. Es la primera acción o emoción que una realiza o siente.
pero es mejor explicar de esta forma . hay muchos primeras veces:
primera vez que vives
primera vez que comes dulce
primera vez que regalas una flor
primer beso, primer noviasgo y así continua y continua
pero hay una primera vez que nunca se olvida.
es la primera vez que amas y que es amor
Amor es dar todo por alguien y darlo todo por uno mismo
Amor es algo difícil de decirlo pero si tu amas a alguien
y ese alguien te ama a ti.
Ambos vivirán momentos que con el paso del tiempo seguirán recordarlo
zondag 21 augustus 2011
eso es bolivia
hey hey ,
ik ga echt in mijn geheugen moeten graven, want ik weet niet meer zo goed wat ik de laatste weken gedaan heb.
Het school wordt steeds leuker omdat ik de taal meer en meer begin te begrijpen. Ik heb nu elke dinsdag en donderdag spaanse les en ik zit bij de "gevorderden" omdat ik me nog wel redelijk kan uitdrukken.
ik moet nu ook deelnemen aan de toetsen, mijn eerste toetsen waren een ramp omdat ik niet wist dat het toets ging zijn, blanco afgegeven. voor wiskunde een 5 op 60, maar ze geven altijd een soort van herkansing omdat iedereen ongeveer rotslechte punten heeft. het is ook echt ongelooflijk hoe die toetsen maken, duidelijk aan het afkijken of vragen constant evidente dingen aan de leerkracht..
Wat wel zot was, was de vrijdag: het laatste jaar (wij dus) gingen universiteiten bezoeken en de afstand tussen het school en de universiteit is ongeveer nog geen kilometer met een zijstraat, wat doen ze hier, met zijn allen vluchten ze de zijstaat in om toch maar geen les te hebben, de rakkers.
Wat is hier eigenlijk anders, gewoon het uitzicht van de stad, ge zijt hier omringt door bergen, echt mooi.
het verkeer is hier verschrikkelijk, we kruipen met zoveel mogelijk in een auto en ze lachen me hier uit als ge u gordel aandoet: Ze toeteren gelijk zot en schreeuwen op elkaar, best grappig.
in mijn huis en ik vermoed ik heel bolivia kennen ze het begrip sorteren niet.
In mijn derde week ben ik ook zot mottig geweest, de weerslag van al het eten en veranderingen vermoed ik.
Een zondag was het de dag van de soldaten, ze moesten een eed zweren en van alle legeroefeningen showen.
ze zijn hier dus echt wel veel meer vaderlanslievend, ze kennen heel hun tekst van het volkslied. Ik ken slechts 3 zinnen van ons lied.
Op een dag waren ik, flo (mijn belgische nicht hier) met een ander meisje van afs aan het wandelen in de stad. en Marit, het Duitse meisje, had een ijsje vast: natuurlijk komen er 3 kleine jongetjes , pakt ongeveer 10jaar, om geld bedelen. wat kunt ge doen, meestal negeert ge da of ge geeft een beetje: ma wa doen die jongens, eentje springt op de rug van Marit zodat de andere het ijsje kan pikken, ik was echt zot bang.
De feestjes zijn hier echt wel megatof, het maakt ook nie echt uit of het midden in de week is of in het weekend. En drinken, zullen we!
Dinsdag was het fiesta de urkupina, dat is een katholiek feest vermengd met inca traditie. Wat doen ze, ze staan op om 3uur om een wandeling te maken van 12 kilometer om in een dorp aan te komen waar een mis is ter ere van de heilige maagd maria. Het is een soort van Lourdes: Na de mis gaan ze nog verder wandelen, ma dit stuk heb ik met de auto gedaan. om naar de paats te gaan waar de maag maria is verschenen. De traditie is dat je daar spullen zoals vals geld, een vals diploma, ... koopt. Die dingen staan symbool voor in het jaar rijk te worden, te slagen voor je examens. Vervolgens ga je stenen uit rotsen kappen, en die laat je wijden met bier en soort van wijwater .En Deze dingen bewaar je dan voor een jaar om het volgende jaar te verbranden.
Gisteren was het afscheidsfeestje van mijn broer, ik heb echt moeten wenen, zo zot emotioneel dat ik hier ben.
Het lijkt niet dat ik hier al anderhalve maand ben, het vliegt echt voorbij: ik heb nu feitelijk mijn leven hier dat ik aan het opbouwen ben.
Voor de rest gaat het zijn gewone gangetje, ik ben hier echt gelukkig. En ik heb een voornemen gemaakt dat ik meer in mijn boekje ga schrijven, zodat ik me beter kan herinneren wat ik gedaan heb, want het is een beetje een overvloed. Een echt rustige dag bestaat hier niet.
ik ga echt in mijn geheugen moeten graven, want ik weet niet meer zo goed wat ik de laatste weken gedaan heb.
Het school wordt steeds leuker omdat ik de taal meer en meer begin te begrijpen. Ik heb nu elke dinsdag en donderdag spaanse les en ik zit bij de "gevorderden" omdat ik me nog wel redelijk kan uitdrukken.
ik moet nu ook deelnemen aan de toetsen, mijn eerste toetsen waren een ramp omdat ik niet wist dat het toets ging zijn, blanco afgegeven. voor wiskunde een 5 op 60, maar ze geven altijd een soort van herkansing omdat iedereen ongeveer rotslechte punten heeft. het is ook echt ongelooflijk hoe die toetsen maken, duidelijk aan het afkijken of vragen constant evidente dingen aan de leerkracht..
Wat wel zot was, was de vrijdag: het laatste jaar (wij dus) gingen universiteiten bezoeken en de afstand tussen het school en de universiteit is ongeveer nog geen kilometer met een zijstraat, wat doen ze hier, met zijn allen vluchten ze de zijstaat in om toch maar geen les te hebben, de rakkers.
Wat is hier eigenlijk anders, gewoon het uitzicht van de stad, ge zijt hier omringt door bergen, echt mooi.
het verkeer is hier verschrikkelijk, we kruipen met zoveel mogelijk in een auto en ze lachen me hier uit als ge u gordel aandoet: Ze toeteren gelijk zot en schreeuwen op elkaar, best grappig.
in mijn huis en ik vermoed ik heel bolivia kennen ze het begrip sorteren niet.
In mijn derde week ben ik ook zot mottig geweest, de weerslag van al het eten en veranderingen vermoed ik.
Een zondag was het de dag van de soldaten, ze moesten een eed zweren en van alle legeroefeningen showen.
ze zijn hier dus echt wel veel meer vaderlanslievend, ze kennen heel hun tekst van het volkslied. Ik ken slechts 3 zinnen van ons lied.
Op een dag waren ik, flo (mijn belgische nicht hier) met een ander meisje van afs aan het wandelen in de stad. en Marit, het Duitse meisje, had een ijsje vast: natuurlijk komen er 3 kleine jongetjes , pakt ongeveer 10jaar, om geld bedelen. wat kunt ge doen, meestal negeert ge da of ge geeft een beetje: ma wa doen die jongens, eentje springt op de rug van Marit zodat de andere het ijsje kan pikken, ik was echt zot bang.
De feestjes zijn hier echt wel megatof, het maakt ook nie echt uit of het midden in de week is of in het weekend. En drinken, zullen we!
Dinsdag was het fiesta de urkupina, dat is een katholiek feest vermengd met inca traditie. Wat doen ze, ze staan op om 3uur om een wandeling te maken van 12 kilometer om in een dorp aan te komen waar een mis is ter ere van de heilige maagd maria. Het is een soort van Lourdes: Na de mis gaan ze nog verder wandelen, ma dit stuk heb ik met de auto gedaan. om naar de paats te gaan waar de maag maria is verschenen. De traditie is dat je daar spullen zoals vals geld, een vals diploma, ... koopt. Die dingen staan symbool voor in het jaar rijk te worden, te slagen voor je examens. Vervolgens ga je stenen uit rotsen kappen, en die laat je wijden met bier en soort van wijwater .En Deze dingen bewaar je dan voor een jaar om het volgende jaar te verbranden.
Gisteren was het afscheidsfeestje van mijn broer, ik heb echt moeten wenen, zo zot emotioneel dat ik hier ben.
Het lijkt niet dat ik hier al anderhalve maand ben, het vliegt echt voorbij: ik heb nu feitelijk mijn leven hier dat ik aan het opbouwen ben.
Voor de rest gaat het zijn gewone gangetje, ik ben hier echt gelukkig. En ik heb een voornemen gemaakt dat ik meer in mijn boekje ga schrijven, zodat ik me beter kan herinneren wat ik gedaan heb, want het is een beetje een overvloed. Een echt rustige dag bestaat hier niet.
dinsdag 26 juli 2011
eerste 2 weken cochabamba
hey hey hey
ik ben nu al 2 weken hier in Bolivia en ik weet dat ik al veel eerder had moeten schrijven, mijn excuses daarvoor, maar het is hier echt zo druk. Geen idee vanwaar mijn tijdsgebrek komt want het is hier maar school tot half 1. maar goed, ik zal chronologisch beginnen.
De eerste dag was al super vermoeiend, aangezien we in totaal 33uur gevlogen hebben met 3 keer overstappen.
ik had die dag eigenlijk nog totaal niet het besef dat ik echt weg ging, zelfs nu nog lijkt het meer een kamp voor mij. Hier was ik nog in la paz en hebben we nog eens alle safety gedoe overlopen aangezien het hier een stuk gevaarlijker is dan thuis.Die dag mijn eerste pintje gedronken, een bock wat ik wel grappig vond en dat kost hier nog wel redelijk duur.
Dag 4 was de dag dat ik eindelijk mijn familie ging ontmoeten, het enige nadeel was dat ik opnieuw om 5uur moest opstaan hiervoor en der echt als een zombie uitzag. ik had mijn sandalen aan en naartschijnt vond mijn mama da verschrikkelijk omdat het "superkoud" was. Het is hier dus winter maar ongeveer 25 graden, en in de ochtend en in de avond koelt het wel redelijk hard af, maar toch... Mijn familie valt echt wel super goed mee, ik heb dus 3 zussen : belen(12), Gaby (21), Caro (27) en Niko, mijn broer is nu nog 17 en zit in mijn klas. Mijn ouders hier zijn supervriendelijk, maar ze willen niet dat ik hier iets betaal wat soms wel frustrerend is. Gisteren heb ik een nieuwe gsm gekregen, ik had hier dus niks bereik sinds ik vertrokken ben. mijn nieuwe nummer is 67471633, ga ik nooit kunnen onthouden.
Dag 5 zijn we al naar harry potter gaan zien, bleek dat mijn familie echte fans zijn.
De zondag is het familiedag, eten eten eten dat die hier doen. Die lachen mij hier dus uit dat ik niks eet e, ik kan da tempo gewoon niet aan. die eten uitebreid ontbijt, een tienuurtje is op school een hamburger dan lunch is soep met een enorm bord, en s avonds eten die opnieuw lunch met daartussen nog eens een tussendoortje, en misschien om 10uur nog een taco ofzoiets. das dus echt wel zot.
Dus het familiefeest is ook totaal anders dan bij ons, eerst eten en daarna gaan ze dansen in de living: salsa of iets anders en ze hebben hier kweet ni hoeveel typische dansen die echt iets te ingewikkeld zijn. Maar de gewone dansen zoals salsa beginnen mij wel een beetje te lukken.
De maandag ben ik nog niet naar school gegaan, maar wel naar de universiteit samen met Gaby, van subtiliteit hebben ze daar nog niet gehoord. Ze staren u gewoon aan.
De dinsdag was dan mijn eerste schooldag, daar waren ze iets subtieler, keken tenminst weg als ik keek. maar het was wel een heel andere ervaring. De eerste les had ik totaal niet door dat het les was, ze gaan gewoon in groepjes zitten en beginnen te praten. Je geeft iedereen hier altijd een kus, zelfs leerkrachen en directrice als je ze voor de eerste keer ontmoet. Ik zit wel niet samen met Flo in de klas ( mijn Belgische nicht hier), maar dat is beter voor de taal. Ik merk wel een verbetering tegenover de eerste dag, gelukkig maar, maar ik antwoord voorlopig nog wel veel met si, si, si. super frustrerend eigenlijk, ik versta wel het meeste maar om zelf beginnen te praten...
De donderdag moesten we namen trekken voor de vrijdag, het is de dia van de amistad ( vriendschapsdag), maar ik had ech totaal ni door voorwat de namen trekken diende. Chance da Niko in mijn klas zit, hij is dan samen met mij kaartje gaan kopen met iets op van ik ben blij dat jij mijn vriend bent. Ik had wel totaal geen idee wie degene was die ik getrokken had.
De vrijdag was dus die de amistad, we hebben dan om 10uur natuurlijk gegeten: kip met walgelijke frieten en daarna was het weer dansen. Die hebben hier allemaal echt zot veel ritme.
Zaterdag was mijn eerste feestje, die maken hier wel een beetje een drama van in de zin van mijn zussen hebben mijn kleren uitgekozen, geleerd hoe ik sexy moet wandelen op hoge hakken en ze hebben mij voor mijn doen enorm hard geschminkt en dan hebben ze zicht nog echt ingehouden zeggen ze omdat ik niet op mijn gemak was :p Het feestje was wel grappig, echt ongeveer alleen Spaanse muziek en iedereen zat op 2 rijen met diegene voor u als danspartner. Grappig, maar ik heb mij wel echt super geamuseerd.
De zondag was terug familiedag, ze hebben hier blijkbaar de gewoonte om elke zondag 5 a 10 films te kopen en die dan uit te zien, de films zijn hier wel echt heel goedkoop, 1 euro per film, dusja.
Ik ga hier waarschijnlijk als sport volleyballen als ik hier geen 20 kilo wil aankomen:
Ahja mijn adres is. Teniente Morales entre calle La Paz y pasaje Tomsich nº 750 ( zona central) Cochabamaba- Bolivia
ik ben nu al 2 weken hier in Bolivia en ik weet dat ik al veel eerder had moeten schrijven, mijn excuses daarvoor, maar het is hier echt zo druk. Geen idee vanwaar mijn tijdsgebrek komt want het is hier maar school tot half 1. maar goed, ik zal chronologisch beginnen.
De eerste dag was al super vermoeiend, aangezien we in totaal 33uur gevlogen hebben met 3 keer overstappen.
ik had die dag eigenlijk nog totaal niet het besef dat ik echt weg ging, zelfs nu nog lijkt het meer een kamp voor mij. Hier was ik nog in la paz en hebben we nog eens alle safety gedoe overlopen aangezien het hier een stuk gevaarlijker is dan thuis.Die dag mijn eerste pintje gedronken, een bock wat ik wel grappig vond en dat kost hier nog wel redelijk duur.
Dag 4 was de dag dat ik eindelijk mijn familie ging ontmoeten, het enige nadeel was dat ik opnieuw om 5uur moest opstaan hiervoor en der echt als een zombie uitzag. ik had mijn sandalen aan en naartschijnt vond mijn mama da verschrikkelijk omdat het "superkoud" was. Het is hier dus winter maar ongeveer 25 graden, en in de ochtend en in de avond koelt het wel redelijk hard af, maar toch... Mijn familie valt echt wel super goed mee, ik heb dus 3 zussen : belen(12), Gaby (21), Caro (27) en Niko, mijn broer is nu nog 17 en zit in mijn klas. Mijn ouders hier zijn supervriendelijk, maar ze willen niet dat ik hier iets betaal wat soms wel frustrerend is. Gisteren heb ik een nieuwe gsm gekregen, ik had hier dus niks bereik sinds ik vertrokken ben. mijn nieuwe nummer is 67471633, ga ik nooit kunnen onthouden.
Dag 5 zijn we al naar harry potter gaan zien, bleek dat mijn familie echte fans zijn.
De zondag is het familiedag, eten eten eten dat die hier doen. Die lachen mij hier dus uit dat ik niks eet e, ik kan da tempo gewoon niet aan. die eten uitebreid ontbijt, een tienuurtje is op school een hamburger dan lunch is soep met een enorm bord, en s avonds eten die opnieuw lunch met daartussen nog eens een tussendoortje, en misschien om 10uur nog een taco ofzoiets. das dus echt wel zot.
Dus het familiefeest is ook totaal anders dan bij ons, eerst eten en daarna gaan ze dansen in de living: salsa of iets anders en ze hebben hier kweet ni hoeveel typische dansen die echt iets te ingewikkeld zijn. Maar de gewone dansen zoals salsa beginnen mij wel een beetje te lukken.
De maandag ben ik nog niet naar school gegaan, maar wel naar de universiteit samen met Gaby, van subtiliteit hebben ze daar nog niet gehoord. Ze staren u gewoon aan.
De dinsdag was dan mijn eerste schooldag, daar waren ze iets subtieler, keken tenminst weg als ik keek. maar het was wel een heel andere ervaring. De eerste les had ik totaal niet door dat het les was, ze gaan gewoon in groepjes zitten en beginnen te praten. Je geeft iedereen hier altijd een kus, zelfs leerkrachen en directrice als je ze voor de eerste keer ontmoet. Ik zit wel niet samen met Flo in de klas ( mijn Belgische nicht hier), maar dat is beter voor de taal. Ik merk wel een verbetering tegenover de eerste dag, gelukkig maar, maar ik antwoord voorlopig nog wel veel met si, si, si. super frustrerend eigenlijk, ik versta wel het meeste maar om zelf beginnen te praten...
De donderdag moesten we namen trekken voor de vrijdag, het is de dia van de amistad ( vriendschapsdag), maar ik had ech totaal ni door voorwat de namen trekken diende. Chance da Niko in mijn klas zit, hij is dan samen met mij kaartje gaan kopen met iets op van ik ben blij dat jij mijn vriend bent. Ik had wel totaal geen idee wie degene was die ik getrokken had.
De vrijdag was dus die de amistad, we hebben dan om 10uur natuurlijk gegeten: kip met walgelijke frieten en daarna was het weer dansen. Die hebben hier allemaal echt zot veel ritme.
Zaterdag was mijn eerste feestje, die maken hier wel een beetje een drama van in de zin van mijn zussen hebben mijn kleren uitgekozen, geleerd hoe ik sexy moet wandelen op hoge hakken en ze hebben mij voor mijn doen enorm hard geschminkt en dan hebben ze zicht nog echt ingehouden zeggen ze omdat ik niet op mijn gemak was :p Het feestje was wel grappig, echt ongeveer alleen Spaanse muziek en iedereen zat op 2 rijen met diegene voor u als danspartner. Grappig, maar ik heb mij wel echt super geamuseerd.
De zondag was terug familiedag, ze hebben hier blijkbaar de gewoonte om elke zondag 5 a 10 films te kopen en die dan uit te zien, de films zijn hier wel echt heel goedkoop, 1 euro per film, dusja.
Ik ga hier waarschijnlijk als sport volleyballen als ik hier geen 20 kilo wil aankomen:
Ahja mijn adres is. Teniente Morales entre calle La Paz y pasaje Tomsich nº 750 ( zona central) Cochabamaba- Bolivia
dinsdag 12 juli 2011
nog enkele uren..
Hallo iedereen!
binnen enkele uren vertrek ik en ik ben op dit moment redelijk hard aan het stressen. Het lijkt alsof ik nog zoveel moet doen terwijl ik eigenlijk wel klaar ben eigenlijk. Ik heb 3 dagen aan mijn zak gewerkt en ik kom aan exact 20 kilo bagage, mits 8 kilo handbagage erbij en een overvolle handtas. Wat moet ik nog doen eigenlijk. Mij wassen natuurlijk en het oervlaamse gerecht mosselen met friet eten, om 2uur kan ik ook gaan zien of ik er door zal zijn op mijn ingansexamen. Ik denk niet dat dat het geval is, maar dat is eigenlijk op dit moment wel het minste van mijn zorgen.
Voor degenen die het nog niet wisten, harry potter kan je vandaag voor het eerst in de zalen gaan zien om 21uur. Geniet er hard van, want ik zal hem misschien in het spaans moeten gaan zien en zeg nu zelf, Harry die spaans spreekt verliest toch wat van zijn magie. Maar freak die ik ben heb al eens de cinema's opgezocht van Cochabamba en er is een kans dat het Engels is met ondertiteling. Hoezee!
Het hele huis is op dit moment wel een beetje nerveus. Ik weet nog steeds niet goed wat ik kan verwachten. Ik weet zelfs niet wanneer ik mijn familie daar zal ontmoeten. Er was sprake van dat ik eerst nog een week in La Paz zit voor een soort voorbereidende cursus. Het is vanaf nu eigenlijk alles ondergaan en mij onderdompelen in alles wat gaat komen.
Goed, nu moet ik voort gaan maken. Ik zal zo snel mogelijk laten weten wat er allemaal gebeurt en foto's op deze blog proberen te zetten. Ik hoop alleen dat mijn technisch intellect zo ver gaat.
Voor alle mensen die ik mijn laatste dagen nog heb kunnen zien. Mercikes om mijn dagen zo druk en zo fijn te maken! Ik heb al heel wat traantjes moeten laten en ik ga iedereen superhard missen!
Voor diegenen die graag een kaartje willen, dan moeten jullie mij je adres geven en dan kan je wel iets verwachten. Mijn adres weet ik nog niet zeker, het stond wel in de gegevens die ik doorgestuurd heb gekregen, maar google earth vond het niet. Dus ik zal het hier op plaatsen wanneer ik zeker ben van de juistheid ervan. Ook zal ik over een dikke week misschien niet meer via mijn gsm te bereiken zijn, omdat ik daar een andere zal moeten kopen, maar zoals eerder gezegd, ik weet het allemaal niet zo goed. Ik ga er gewoon naartoe en hoop dat het een fantastisch jaar wordt.
Dag lieve vrienden!
binnen enkele uren vertrek ik en ik ben op dit moment redelijk hard aan het stressen. Het lijkt alsof ik nog zoveel moet doen terwijl ik eigenlijk wel klaar ben eigenlijk. Ik heb 3 dagen aan mijn zak gewerkt en ik kom aan exact 20 kilo bagage, mits 8 kilo handbagage erbij en een overvolle handtas. Wat moet ik nog doen eigenlijk. Mij wassen natuurlijk en het oervlaamse gerecht mosselen met friet eten, om 2uur kan ik ook gaan zien of ik er door zal zijn op mijn ingansexamen. Ik denk niet dat dat het geval is, maar dat is eigenlijk op dit moment wel het minste van mijn zorgen.
Voor degenen die het nog niet wisten, harry potter kan je vandaag voor het eerst in de zalen gaan zien om 21uur. Geniet er hard van, want ik zal hem misschien in het spaans moeten gaan zien en zeg nu zelf, Harry die spaans spreekt verliest toch wat van zijn magie. Maar freak die ik ben heb al eens de cinema's opgezocht van Cochabamba en er is een kans dat het Engels is met ondertiteling. Hoezee!
Het hele huis is op dit moment wel een beetje nerveus. Ik weet nog steeds niet goed wat ik kan verwachten. Ik weet zelfs niet wanneer ik mijn familie daar zal ontmoeten. Er was sprake van dat ik eerst nog een week in La Paz zit voor een soort voorbereidende cursus. Het is vanaf nu eigenlijk alles ondergaan en mij onderdompelen in alles wat gaat komen.
Goed, nu moet ik voort gaan maken. Ik zal zo snel mogelijk laten weten wat er allemaal gebeurt en foto's op deze blog proberen te zetten. Ik hoop alleen dat mijn technisch intellect zo ver gaat.
Voor alle mensen die ik mijn laatste dagen nog heb kunnen zien. Mercikes om mijn dagen zo druk en zo fijn te maken! Ik heb al heel wat traantjes moeten laten en ik ga iedereen superhard missen!
Voor diegenen die graag een kaartje willen, dan moeten jullie mij je adres geven en dan kan je wel iets verwachten. Mijn adres weet ik nog niet zeker, het stond wel in de gegevens die ik doorgestuurd heb gekregen, maar google earth vond het niet. Dus ik zal het hier op plaatsen wanneer ik zeker ben van de juistheid ervan. Ook zal ik over een dikke week misschien niet meer via mijn gsm te bereiken zijn, omdat ik daar een andere zal moeten kopen, maar zoals eerder gezegd, ik weet het allemaal niet zo goed. Ik ga er gewoon naartoe en hoop dat het een fantastisch jaar wordt.
Dag lieve vrienden!
vrijdag 1 juli 2011
exact 12 dagen voor vertrek
hey vrienden!
Zoals de titel al doet vermoeden, vertrek ik dus binnen 12 dagen naar Bolivië. via deze site ga ik proberen zoveel mogelijk te vertellen over mijn leven in Bolivië. Kom dus zeker eens af en toe tchecken want ik zie het niet zitten om naar iedereen hetzelfde verhaal te mailen ;).
De momentele stand van zaken: ik kijk er echt enorm naar uit om te vertrekken. Maar die 12 dagen lijken me toch iets te snel te komen. De examens zijn pas gedaan en ik ben al opnieuw alles aan het bekijken voor het ingangsexamen geneeskunde. Dat ga ik dit jaar proberen te krijgen omdat dat altijd geldig blijft en ik geloof niet dat ik volgend jaar nog veel ga weten over deze fysica en chemie. Daarna vertrek ik op kamp (2dagen) en vervolgens ga ik moeten beginnen inpakken. Wat misschien ook eens tijd wordt want ik heb geen idee van wat ik nu wel zou meenemen en wat niet. 20 kilo lijkt voorlopig een mission impossible.
Een tweetal weken geleden heb ik het dossier van mijn gastgezin gekregen. Ik ga in een redelijk rijk gastgezin zitten en zal in Cochabamba wonen. De vader is bio-ingenieur en de moeder werkt bij de bank. Ik heb 3 zussen en 1 broer die even oud is als mij. Ik zit bij hem in de klas in de school Irlandés en hij zal na zijn zesde jaar -het is daar nu dus winter en zij studeren af rond de kerstvakantie- ook met afs vertrekken naar een ander land. Maar ik weet er het fijne niet van.
Ik ben echt superblij met Cochabamba. Ik zit dus in centraal-Bolivië aan de voet van de Andes in een vallei. Het schijnt dat daar het lekkerste eten is(belangrijk!) en de temperatuur is het hele jaar door lentetemperatuur.
Dat had dus ongeveer niet beter gekund. Voorlopig is het enigste minpuntje van het dossier dat er stond dat het stronly rejected was om alcohol te drinken. Maar daar geraak ik wel overeen ;)
Zoals de titel al doet vermoeden, vertrek ik dus binnen 12 dagen naar Bolivië. via deze site ga ik proberen zoveel mogelijk te vertellen over mijn leven in Bolivië. Kom dus zeker eens af en toe tchecken want ik zie het niet zitten om naar iedereen hetzelfde verhaal te mailen ;).
De momentele stand van zaken: ik kijk er echt enorm naar uit om te vertrekken. Maar die 12 dagen lijken me toch iets te snel te komen. De examens zijn pas gedaan en ik ben al opnieuw alles aan het bekijken voor het ingangsexamen geneeskunde. Dat ga ik dit jaar proberen te krijgen omdat dat altijd geldig blijft en ik geloof niet dat ik volgend jaar nog veel ga weten over deze fysica en chemie. Daarna vertrek ik op kamp (2dagen) en vervolgens ga ik moeten beginnen inpakken. Wat misschien ook eens tijd wordt want ik heb geen idee van wat ik nu wel zou meenemen en wat niet. 20 kilo lijkt voorlopig een mission impossible.
Een tweetal weken geleden heb ik het dossier van mijn gastgezin gekregen. Ik ga in een redelijk rijk gastgezin zitten en zal in Cochabamba wonen. De vader is bio-ingenieur en de moeder werkt bij de bank. Ik heb 3 zussen en 1 broer die even oud is als mij. Ik zit bij hem in de klas in de school Irlandés en hij zal na zijn zesde jaar -het is daar nu dus winter en zij studeren af rond de kerstvakantie- ook met afs vertrekken naar een ander land. Maar ik weet er het fijne niet van.
Ik ben echt superblij met Cochabamba. Ik zit dus in centraal-Bolivië aan de voet van de Andes in een vallei. Het schijnt dat daar het lekkerste eten is(belangrijk!) en de temperatuur is het hele jaar door lentetemperatuur.
Dat had dus ongeveer niet beter gekund. Voorlopig is het enigste minpuntje van het dossier dat er stond dat het stronly rejected was om alcohol te drinken. Maar daar geraak ik wel overeen ;)
Abonneren op:
Posts (Atom)