otra forma de un buen momento boliviano

tegenwoordig ben ik naar de universiteit aan het gaan, wat wel redelijk rustig is aangezien er de hele tijd wegversperringen zijn voor een of andere politieke redenen en je er gewoonweg niet geraakt. Vorige week bijvoorbeeld was ik er juist wel geraakt maar moest ik terugkeren omdat ik mij echt ziek voelde en juist toen ik thuiskwam zag ik in het nieuws dat enkele minuten na dat ik het stadium gepasseerd was dat ze mensen zijn beginnen uit de taxi halen, beginnen vechten en dat de politie moest tussenkomen met gas.
De laatste tijd ben ik wel veel met de politie in "contact gekomen" zeg maar.
Een tijdje geleden zat ik achterop de brommer samen met Niko en waren ze controle aan het doen. dus ze laten ons natuurlijk stoppen en het probleem is dat Niko eigenlijk nog steeds geen rijbewijs heeft. We zeggen dus dat we dat nu juist die dag vergeten zijn. Helaas geloven ze het niet en willen ze de brommer in beslag nemen. Nu is het zo dat er in Bolivië altijd een zijweg is met de politie, dus we vragen hoeveel hij vraagt om ons gewoon door te laten. ma ik had alleen maar geldstukjes en dat wou hij natuurlijk niet. Dus ik vraag waar de dichtsbijzijnde automaat is om pakt 50 bolivianos af te halen, zo´n 5 a 6 euros. De politie heeft ons zelfs geëscorteerd naar de automaat en daarna hebben ze ons laten gaan. Zo toch een dikke 25 euro uitgespaard.
Het andere voorval met de politie was op paasdag, ik ben voor de eerste keer in mijn leven naar een echte voetbalmatch gaan kijken en zover mijn kennis reikt over voetbal denk ik wel dat er een groot verschil is.
Dus het begint allemaal vrij rustig, het gaat wel om een titelmatch dus de gemoederen zijn al wat gespannen.
Wilstermann tegen Universitario, die van Universitario waren wel van die mannen die bij het minste pijntje de hele tijd op de grond zitten de wenen zodat er een golfkarreke moest afkomen om hun op te lappen.
Het grappige was wel dat een van de hooligans van Wilsterman van die vuurwerkbommekes op het veld heeft gesmeten en 3 mannen van Universitario direct op de grond om te kermen voor hun leven.
En na een tijdje wordt het wel echt duidelijk dat de scheidsrechter omgekocht is of zeer zeer partijdig, want hij geeft voor niks een rode kaart aan Wilster en penalties aan Universitario. Het gevolg is dat iedereen zijn flesjes gooit op het veld en wanneer de scheidsrechter fluit voor het einde van de match de coach van wilster op hem afloopt om klop te geven en de hele ploeg volgt hem. Met 10 politiemannen hebben ze de scheidsrechter dan toch eindelijk veilig binnen gekregen. Ze zijn dan wel uit frustratie vuurtjes beginnen stoken op de tribunes en op het moment dat wij rustig weg aant gaan zijn roepen ze opeens, lopen! lopen! en dan hoor je zo een knal redelijk dicht bij u want de politie was weer met gasbommen aan het gooien en de hooligans met stenen. Wel schrikken ze.
Voor Pasen is het een hele week Semana Santa, wat de heilige week betekent. De donderdagavond moet je 12 kerken bezoeken, elke kerk voor een keer dat Jezus gevallen is in zijn kruisiging. De vrijdag hebben we 12 schotels klaargemaakt, elke schotel voor een apostel, en je moest van elke schotel wel iets eten. En er mocht zeker geen vlees gegeten worden, alleen maar vis voor de carnivoren in Cochabamba.
En de palmzondag, ik weet wel niet of dat in België ook zo is, ben ik voor de eerste keer naar de mis gegaan in Bolivië. Voor de mis brengen de mensen hun palmtakjes naar de pastoor en laten ze die zegenen, wat ik wel grappig vond was, dat sommigen, onder wie mijn mama, geen palmtakjes kochten, maar eerder palmtakken met een grootte van 1 meter.
Tot zover mijn religieuze ervaringen in Bolivië, en mijn ervaringen in het algemeen.

het leven zoals het is

Deze maandag gaat mijn unief dan toch eens beginnen want die wordt de hele tijd uitgesteld zoals op zijn boliviaans. Deze week was ik eigenlijk van plan om gewoon lessen te gaan volgen van andere richtingen, maar omdat ik totaal mijne weg daar ni vond, ben ik maar naar 1 echte les gegaan. 

Al een tijdje geleden hebben ze een teefjeshond naar ons huis gebracht om met onze hond, Draco, te paren. Helaas was ze de hele tijd Draco aan het bijten als hij haar wou beklimmen en er is een man moeten komen om onze hond te masturberen zodat hij zich niet zo zou doen. Een job is een job!

Mijn opa was de 6de februari jarig en we hebben dan een feest gehouden, wel helaas zonder hem omdat hij niet tegen lawaai kan. Daar hebben we dan een soort précarnaval gehouden. Bijna de hele maand februari hebben ze eigenlijk met water gespeeld in het stad. als ge in het centrum aan het wandelen waart, was de kans groot dat ze een waterballon of meerderen op u gooiden of dat ze met waterpistolen op u afkwamen. Dus wat houdt een précarnaval in het huis in. Gewoon iedereen nat maken en met schuim bespuiten en drinken. 

In Oruro, een stad in Bolivië, is naartschijnt het carnaval met het hoogste cultuurgehalte. Helaas ben ik niet mogen gaan van mijn ouders omdat het ook het carnaval met het hoogste criminaliteitsgehalte zou zijn. Het hoogste geboortecijfer in Bolivië zou naartschijnt 9 maand na carnaval zijn omdat iedereen zot drinkt en zijn bescherming vergeet of verkracht wordt. Maarja, ze overdrijven hier ook wel nogal, want mijn vriendinnen die wel naar Oruro zijn geweest, hebben daar helemaal niks van ondervonden.

Ik ben samen met de familie naar Santa Cruz getrokken, een stad waar het ongeveel altijd verschrikkelijk heet is. helaas waren wij er juist wanneer het aan het regenen was. Het bleef wel warm, maar zo een kleffe warmte dat je aan u kleren vastgezogen wordt. We hebben daar dan wat rondgepasseerd, in het zwembad gezeten, geshopt en niet zoveel meer. Na 3 dagen zijn we dan teruggekeerd, helaas door de warmte was onze auto kapotgegaan en hebben we zo´n 20uur gedaan over de reis terug naar het dierbare Cochabamba, ongeveel het dubbel wat het zou moeten zijn.

Dan was het al 14 februari, dag van de liefde, ik die dacht dat die romantische latinos er een verschrikkelijk drama zouden over maken, vergiste mij. Hoewel ik er moet bijzeggen dat ik het zelf ook vergeten was. Maar dus in België doen ze daar veel meer om, dan hier.

Ik heb hier dus ook een nichtje van 3 jaar en die hoorde mij eens praten via skype, en die probeerde mij dan na te doen. het klonk ongeveer als koewasie panku. Zo horen anderen blijkbaar het prachtige Vlaams.

Naartschijnt heeft ze al tegen haar mama gezegd, dat ze met mij mee naar België gaat gaan omdat ze toch al de taal kan.

De laatste tijd is het hier wel echt veel aan het regenen en lijkt het meer op een Belgisch herfstklimaat.

Maar door de regen is de zogezegde rivier Rocha in de stad, dat normaal gezien veel meer op een beek lijkt, nu wel een echte rivier. hoera.

de 17de februari was het dan Comadres, een dag om de vriendschap tussen vrouwen te vieren. En zogezegd als het regent die dag heeft dat dan de betekenis dat de Comadres, de meisjes/vrouwen, weners zijn. Wat ongeveer altijd is omdat het regenseizoen is.

Goed, wat moet je dan eigenlijk doen op die dag. Samen uitgaan met je vriendinnen en op elk feest betaal je een bepaald bedrag, ik bijvoorbeld heb ongeveer 10euro betaald als inkom. maar het was wel de hele dag open bar, waar natuurlijk van geprofiteerd moet worden. Omdat de vorige jaren het er naartschijnt wel over ging, was er wel veel meer controle. Als je echt zat was, pikte de politie u op. Ik heb wel een meisje gezien dat ze beademing en al aan het geven waren en enkelen die aan het vechten waren met de politie. Dus ik vraag me af hoe het de andere jaren was. De politie hier is wel niet zo slim, want ze lieten mij op een bepaald moment niet meer binnen wat ik ook zei. Maar ik ben dan 10 meter verder gestapt en over de struiken geklommen om binnen te geraken.

Ondertussen heb ik ook een restaurant gevonden met echt superlekker eten, en daar heb ik voor de eerste keer in mijn tijd hier in Bolivië scampi´s gegeten en zelfs 2 mosselen. Je mag zoveel eten als je wil en je betaalt  alleen voor je bestek, zo´n 8euro. Maar ik vind dat eigenlijk verschrikkelijk duur, ik ben dus gewoon echt gierig geworden hier. 

Vanaf de 21ste,denk ik, is dan de echte carnaval begonnen. Er wordt een band gehuurd, wel niet altijd, die in u tuin komt spelen en ondertussen speelt de familie met waterbalonnen of dansen ze. Dat heeft wel echt iets, de mensen worden hier zo gelukkiger wanneer het carnaval is. Het huis moet versierd worden en je moet suikerbolletjes eten voor geluk. Zo is dat dan 3dagen en daarna gaat iedereen terug werken of naar het school behalve de mensen van de markt. De cancha noemt dat, en ik ken daar naartschijnt maar een mini stukje van, hoewel ik daar al enkele kilometers gestapt heb.

Op de markt maken ze dan zo geluksvuurtjes met kruiden, vals geld, misschien een lamafoetus en veel meer. 

Iedereen sluit zijn kraampjes en nodigt u uit om te eten of spuit u nat.

De zaterdag van die week dan is het de carnavalsstoet. In de voormiddag moeten alle prémilitairen, dat zijn alle jongens van 18jaar die verplicht een jaar in het leger zitten, zich verkleden en dansen door heel de stad. Wel echt plezant want die mag je dan ook natmaken en je mag alles roepen wat je wilt en het enige wat zij moeten doen is dansen en lachen om de prijs te winnen. Want als hun compagnie geen prijs wint, worden ze gestraft door hun sergant en hier worden er wel echt lijfstraffen gegeven.

Wanneer alle militairen zijn langsgekomen, beginnen in de late namiddag de echte dansen met hun kostuums.

Tinku, Caporales, Diablada,... alles komt langs en komen aan u tribune dansen. Dat was echt iets dat ik nog nooit van mijn leven gezien heb en ik heb me daar rot mee geamuseerd. Ook hier was er veel strengere controle dan andere jaren. Er was zelfs een verbod op alcohol tot 100 meter van de weg waar ze dansten. Maar er werd stiekem bier verkocht achteraan de tribunes en er waren zelfs taxi´s gestacioneerd waar je bier kon gaan kopen. De politie heeft wel mijn blikje bier afgepakt.

In de avond waren we dan naar huis aan het stappen en ik had de zak met alle spullen vast. En opeens viel die, ik dacht dat ik die gewoon lomp had laten vallen, Maar bleek dat de band om te dragen doorgesneden was. Gelukkig heb ik snel gereageerd met oprapen en hebben ze het niet kunnen stelen. 

Daarna heeft het leven terug zijn gewone gangetje opgepakt en is er niet meer zoveel speciaals gebeurd.

pais de maravilla

hoi hoi hoi,
Ik geloof dat iedereen daar in het mooie België tegen nu wel al kerstmis heeft gevierd en zijn nieuwjaarskater uitgeslapen. Eigenlijk zijn er niet zoveel verschillen tussen kerstmis in Bolivië, alleen dat ik niet echt in de sfeer zat omdat het hier maar warm blijft. In de straten beginnen dan de kerstbomen te verschijnen, de palmbomen worden versierd en de pleinen veranderen in een bak licht. Maar dat heeft ook nog wel zijn charme.(want die was nog niet geboren)
Alle kerstbomen in de huizen hebben een enorme stal onderaan staan met Maria,jozef en de rest, buiten Jezus
Ze hebben hier geen glazen huis om het goede doel te steunen, maar het goede doel komt gewoon naar de stad. Tijdens de kerstperiode kwamen verschillende vrouwen,kinderen en af en toe ook de mannen naar het stad om te bedelen voor geld,eten en speelgoed voor hun kinderen.
Op kerstdag zelf wordt er verschrikkelijk veel gekookt om de dag door te krijgen want je moet wachten tot 12uur s nachts eerdat je kan eten. De eigenlijke traditie is eigenlijk dat je wacht tot exact 12uur omdat dan het kinneke Jezus is geboren, dan pas zet je Jezus in de stal, en begin je te bidden.
Ieder lid van de familie zegt dan ook een paar woordjes waarvoor hij dankbaar is geweest dit jaar en daarna zijn we naar boven gegaan om te bidden voor de jezus van de opa en de oma. Daar hebben we enkele kadotjes gekregen en dan konden we eindelijk gaan eten. Hoera!
Mijn papa was mij de hele tijd whisky aan het schenken om mij zat te krijgen,jammer dat ik niet zo dol ben op whisky.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor nieuwjaar, er gebeurt niks tot exact 12uur. Op dat moment worden er een paar vuurwerken afgeschoten, moet je 12 druiven eten(1 voor elke maand), op een stoel gaan staan en symbolisch je geld tellen. Allemaal voor geluk natuurlijk. Daarna moet je je koffer maken met allemaal dingen die je denkt dat je in dit jaar nodig zult hebben en moet je gaan wandelen in de straten, met de klok mee, om vooruit te gaan in u leven. Hoe verder je wilt reizen in dat jaar,hoe verder je moet wandelen.
En dit allemaal moet gebeuren terwijl je een onderbroek aan hebt die ze u kado gedaan hebben. Elke kleur van onderbroek heeft een betekenis, maar de meest gebruikten zijn rood, voor veel passie en liefde, en geel,voor veel geld. Mijn nieuwjaarsfeest was nu wel niet zo spectaculair, ik ben thuis gebleven.
In de week na nieuwjaar zijn we naar chapare geweest, dat is ongeveer 3 uur van het stad. De tijs  hangt natuurlijk af hoeveel risico´s je neemt. Dat zijn hier echt zotten op de weg. En dan zegt mijn papa nog dat mijn nonkel heel rustig heeft gereden terwijl ik enkele keren voor mijn leven heb gevreesd.
Het ding is dat het toch wel een redelijk bochtige weg is, en dat ze gewoon in de bochten proberen te passeren. Er is zelfs een stukje met 7 bochten en ze zeggen dat in de 7de bocht een zwarte haan kan verschijnen en als je stopt, dat je van deze wereld verdwijnt. Ik hoop wel dat ze dat niet echt geloven.
We hebben wel een kip overreden onderweg, het was dat of het risico op te houden te bestaan.
Goed, ik had nu wel de pech om ziek te worden, juist op de dag dat we gingen vertrekken maar ik ben toch maar meegegaan. Dan zijn we aangekomen in Villa Tunari, een soort van dorpje, dan heb ik nog maar eens overgegeven van de hitte en hebben we de hele dag doorgebracht in het zwembad dat eigenlijk ook wel best warm was. De volgende dag was ik wel al stukken beter en konden we op weg naar de jungle.
We zijn een park binnengegaan waar dan wel een duidelijk afgebakend pad is waar je niet van mag afwijken omdat dat wel eens gevaarlijk zou kunnen zijn.
Het is wel echt nen verschrikkelijke klim en uitputtend dat dat is! In het midden ongeveer van onze weg zijn we dan eerst een beer tegengekomen. die zat wel vast aan een boom en werd begeleid door 3 vreemdelingen.
Chapare zit echt vol met buitenlanders die naar daar komen om apen te temmen en ze aan te leren om de bezoekers te bestelen. Maar de apen dat wij gezien hebben,hebben ons helemaal niet willen bestelen.
Er was wel zo een aap die direct op de schouders van mijn papa klom. Echt superlief, je kunt die dan aaien en je ziet ze echt zoals in tarzan van boom tot boom springen. Of ze duwen u zo half aan de kant om te kunnen passeren, wel grappig.
Daarna zijn we superlekkere vis gaan eten, die daar echt vers gevist worden in de rivieren, en zijn we nog even in een meer gaan zwemmen om af te koelen om daarna weer naar huis te gaan. Helaas, maar we gaan binnenkort terugkeren, zegt mijn familie, omdat ik nog niet eens de helft heb gezien.
Mijn vakantie begint ook al in te korten en binnenkort zal ik ook eens meemaken hoe het is om naar de unief te gaan, spannend!

een trip door Bolivie

helaba
Het is alweer een maandje geleden en in die tussentijd hebben we weer veel gedaan.
Om te beginnen heb ik mijn Boliviaans galabal meegemaakt. Daar hebben ze toch voldoende heisa rondgemaakt. Ik ben naar de kapper geweest waar ik mijn haar moest laten krullen en ze hebben mij zelfs valse wimpers opgezet wat bij nader inzien echt verschrikkelijk was. Mijn jurk hebben ze dan laten maken die dezelfde dag van het bal eigenlijk bijna niet klaargeraakt was. Het bal begint dus zo dat na de nodige foto´s met ¨modellenpose¨ de dochters met hun papas en de zonen met hun mamas een wals moeten dansen.(zoals in Harry Potter). Ik heb het nog goed gedaan, slechts een keer uit het ritme.
Daarna krijg je zo een heel avondmaal en kan je beginnen met drinken. Iets later vroeg de DJ dan een paar woordjes voor het laatstejaar, ik heb dan maar mijn hart gelucht,helaas verstonden ze mij niet zo goed omdat ik in de microfoon aan het mompelen was. Mijn papa wou dan ook nog een afertparty in mijn huis organiseren, maar na een blik op mijn mama is dat toch maar niet doorgegaan. Wel een topfeest moet ik zeggen.
De volgende dag was het dan fietsdag-ik weet niet of ik dat al verteld heb dus ik zal het maar herhalen-Er zijn hier exact 4 autoloze dagen, waarop iedereen dan gaat fietsen. Toch diegenen die een fiets hebben want op de rest van het jaar is het verkeer veel te gevaarlijk om te fietsen. Het is dus niet zo vanzelfsprekend hier dat de mensen kunnen fietsen en hetzelfde geldt voor zwemmen. Ik mis mijn fietsje wel.
De dag daarop heb ik dan voor de eerste keer in 5 maand mijn mama teruggezien wat in het begin wel een beetje raar was omdat ik haar stem hoorde voor ik haar gezien had. Maar het went eigenlijk wel heel snel en het gaat dan weer vlug zijn gewone gangetje. Ze heeft mij dan ook Sinterklaaskadotjes meegebracht, want dat kennen ze hier helemaal niet. Dit was dan het eerste jaar dat ik mijn schoen niet meer gezet heb.
In die week hebben we dan ook nog eens een tourtje gedaan(mijn mamie zat al terug in La Paz) langs de dorpen in de buurt van cochabamba.  Eigenlijk kan je een dorp hier echt niet vergelijken met een dorp in België. want eigenlijk staat een dorp vooral gelijk aan armzaligheid, zeker in de bergen. Dicht bij de steden valt dat nog goed mee, dan hebben ze toch nog zo een gezellig pleintje en kleine winkeltjes. Maar om in een dorp in de bergen te leven kan je je echt niet inbeelden. Dat zijn dan een soort van lemen huisjes, met niets van internetverbinding of gsm´s en als je geluk hebt is er een telefoon voor heel het dorp.
Daarna zijn we dan begonnen met onze echte reis, eerst naar La Paz om mijn mama nog eens te bezoeken want ze had nu wel vrije tijd voor haar werk. Eigenlijk is het echt gemakkelijk om in Bolivië te reizen, je pakt een bus dat kost dan 4 euro, je slaapt ongeveer 7uur en je komt aan aan je bestemming. In La Paz hadden we dan wel het geluk dat we bij mijn mama konden slapen omdat die nog 2 bedden over had in haar ´nederig stulpje´. In La Paz hebben we eigenlijk vooral gewinkeld en zitten afbieden op van alles en nog wat. Je hebt daar dan ook zo een straat met allemaal lamafoetussen om te offeren en verschillende beeldjes die je dan zogezegd geluk schenken. La Paz is wel echt een gigantische stad, ook wel heel mooi omdat het zo op een berg feitelijk is gebouwd, maar ik zou er nooit van mijn leven willen wonen. Het weer was dan ook wel echt slecht. Daarna zijn we naar Potosi gegaan, de stad met de meeste historie van Bolivië.
Het enige probleem was dat onze vriendinnen ons zouden nakomen, maar 2 ervan zijn naar een ander stad gegaan omdat dat makkelijker was om te reizen, terwijl Carole, nog een ander meisje, haar bus gemist had. Die had dan het idee om naar Oruro, een soort van Glabbeek in het groot maar dan duizend keer gevaarlijker, te reizen, daar dan te blijven slapen in het station en ons dan achterna te komen.Haar gsm was dan wel uitgevallen en ze heeft daar nog eens 2 bussen gemist,Dus ik was wel echt doodongerust omdat je je hier nogal gemakkelijk dingen gaat inbeelden zoals verkrachtingen en dieven. Uiteindelijk hebben we haar dan toch met veel geluk in Potosí gevonden.
Toen wij die nacht daarvoor zijn aangekomen wou die uil van de receptie ons onze kamer niet geven omdat we zogezegd gereserveerd hadden voor de 12de om middernacht. Met hand en tand hebben we proberen uit te leggen dat het de 12de was om middernacht, maar hij bleek dat dan niet te begrijpen. Hij heeft er zelfs de kalender bijgenomen maar het ging er toch niet in. Hij heeft ons dan uiteindelijk een andere kamer gegeven en de badkamer op slot gedaan omdat we dat niet besteld hadden.
In Potosí zijn er natuurlijke warmwaterbronnen die ze nogal touristisch gemaakt hebben waar we dan natuurlijk naartoe zijn gegaan. Dat was dan binnen en het water was wel heel proper, helaas kunnen we dat wel niet van de vloer, douches en kleedkamers zeggen. Het rook naar kaka en het zag er uit naar kaka. Wat het was blijft natuurlijk een misterie.
Potosí is nog echt een mijnstad, aan de kant van de stad ligt de ´rijke berg´  die vroeger vol met mineralen zit, maar vandaag de dag zeggen ze al de ´arme berg´. Toch blijven ze daarin werken. Sommige mijnwerkers met veel geluk zijn heel rijk, maar de meesten blijven arm en sterven vroeg. We zijn dan met een gids in de mijnen binnengegaan en daar word je dan wel met je neus op de realiteit gedrukt. Waar de mijnwerkers in geloven is een soort van duivel, omdat ze zogezegd aan het werken zijn op de grond van de duivel. Ze noemen hem dan nonkel en geven hem offers zodat Hij hen gunstig gezind zou blijven. Wij hebben dan ook een klein wensje gedaan voor de nonkel en na je wens moet je een slok drinken van een alcohol van 96 graden. Ik was er wel niet zo goed van moet ik zeggen. Wat ze ook geloven is als er vrouwen zouden werken in de mijnen, dat de nonkel zou ontstemd zijn en onheil over alle mijnwerkers afroept. Toeristen tellen niet mee.
Een typische plaat van deze stad is een heerlijke soep, geen idee wat er allemaal inzit, maar het speciale is dat er een vullkaansteen in zit die de soep warm houdt. Aangezien die steen wel nog van pas kan komen, heb ik die maar meegenomen.
De volgende stad op onze weg was Sucre, de zogezegde hoofdstad van Bolivië. Sucre is eigenlijk wel echt supermooi, Bijna alle gebouwen in het centrum zijn wit en monumentaal, het deed me wel meer aan Europa denken. In Sucre sliepen we bij een ander meisje van AFS en die had wel echt een kast van een huis. Wel erg eigenlijk want rond dat huis lijkt het zo meer een sloppenwijk en woont de armere bevolking. Daarmee dat ik dacht toen de taxi ons voor de eerste keer daarnaartoe bracht dat ik verkracht zou worden. Ik was al in paniek aan het bellen naar dat meisje, maar bleek dat er natuurlijk niets aan de hand was.
In Sucre hebben we het wel rustig aangedaan, een beetje rondgewandeld, iets bezoeken en in het park gaan zitten. De volgende stad was Tarija. Echt een hel om naar daar te reizen, dat was ook gewoon met bus,alleen was ik de hele tijd aan het schokken zo´n 16uur lang. Vandaar ook het mooie restultaat van rasta´s in mijn haar de volgende ochtend. Tarija is echt verschrikkelijk klein, maar we hadden een soort van vriend daar die ons overal heeft rondgebracht. De eerste dag hebbden we dan kleine krabbetjes gegeten, een specialiteit van Tarija en daarna naar de watervallen gegaan. Echt leuk omdat daar dan niemand is en dan kan je daar op je gemak zwemmen, ik had wel wondjes aan mijn voeten van de stenen in het water. Maar zo´n dingen moet je er dan bijnemen.
Tarija is vooral bekend om zijn wijn, we zijn dus naar een wijnhuis gegaan waar we een degustatie konden meemaken. Dat was wel jammer genoeg niet zo impressionant en bijna alle wijnen waren overdreven zoet, zelfs als je voor droge wijn vroeg. Het was wel dolle pret natuurlijk, we hebben daar gedansd met de reeds zatte mensen en op het eind is de band die aan het spelen was aan onze tafel komen zitten om nog wat door te spelen. Carole en ik hadden het idee om mee te doen aan een eetwedstrijd die de plaatselijke Pizzeria organiseerde: Je moest met 2personen in 1 uur tijd een pizza van ongeveer 1 meter op 1 meter (ietsje kleiner wel) opeten. Die valsaards hebben daar dan wel extra kaas opgedaan zodat we maar tot de helft geraakt zijn. De andere helft kregen ze met de overige 6 personen nog niet op.
Het gevolg is dat ze ons een drankje zijn gaan kopen voor de vertering en dan heb ik mijn pizza uiteindelijk wel moeten overgeven. Maar met een nachtje rusten was ik wel weer in orde.
De dag erop hebben we nog wat gezwommen in een ander meertje en daarna was het tijd om naar huis te gaan. Opnieuw zo´n 20uur in de bus. Ik was wel even geradbraakt, maar ik heb mij echt zot geamuseerd.
En nu zeg, komen de feestdagen er aan en zit ik al in de helft van mijn jaar. Voor het geval dat ik geen tijd meer moest hebben: Alvast een zalig kerstmis en een gelukkig nieuwjaar!

op reis in Bolivia

mijn laatste week school is nu bezig, het zijn nu wel niet echt lessen, we moeten oefenen voor onze diploma uitreiking wat dan gepaard gaat met volkslied van bolivia kennen en zelfs de school heeft blijkbaar een lijflied. begin december gaan we dan ons bal heben, wat ze hier ook wel heel serieus nemen. dat is zo een beetje zoals in amerika. ze hebben een enorme zaal gehuurd, ge gaat met heel u familie en u kleed moet lang tot op de grond zijn. veel mensen zijn dan ook nog eens bereid om zon 200 dollar of meer voor hun jurk te betalen, wel gek. dus normaal gezien moesten wij dan ook meedoen aan de examens, maar ik had het geluk dat we op reis zijn geweest. De 2de november zijn we vertrokken dat was dus allerheiligen. hier hebben ze dan het gebruik om een tafel vol met eten te dekken voor de dode.Want alle zielen komen die dag naar de aarde en delen dat eten met ons. om er zelf iets te mogen van eten, legt ge in u bordje wat je wil eten en bid ge enkele gebeden, alles hangt af van u hoeveelheid natuurlijk. Daarna smullen maar! Ze geloven hier dus wel echt enorm hard in geesten en hoewel ik dat niet doe, maken ze mij wel altijd bang met hun verhalen.  We zijn dus eerst naar La Paz, niet de officiële hoofdstad, maar eigenlijk wel omdat alle regeringsgebouwen daar zijn, geweest. Dat is dus echt een stad midden op een berghelling gezet. supermooi allemaal met altijd zicht op rotsen en besneeuwde bergen terwijl het daar toch nog redelijk warm is. De volgende dag zijn we meteen naar Copacabana doorgerezen, dat is dus een typisch touristenstadje en daar is dan ook het titicacameer. het hoogste meer ter wereld. Bolivia heeft dan misschien geen zee, maar da meer lijkt er wel echt op. We zijn er dan ook ingesprongen ma da was zo koud dat ge moeilijk kon ademen. We zijn daar dan 2 eilanden gaan bezichtigen, isla del sol, de legende is dat daar zogezegd de incabeschaving zou geboren zijn dat zij een tunnel onder het meer tot peru zouden aangelegd hebben en zo tot in Peru gekomen zouden zijn. de volgende dag zijn we dan ook een isla de la luna gegaan, maar daar heb ik niet naar de uitleg geluisterd dus daar kan ik niet zo veel over vertellen. We zijn dan teruggekeerd naar La Paz, supermottig allemaal omdat niemand zich had ingesmeerd omdat er niet zo veel zon was, maar met zon , wind en water is dat natuurlijk niet zo een slim idee. Ik ben enorm hard gaan pellen daarna. Het nachtleven in La Paz is wel een beetje feller, aangezien mijn feestjes af en toe eindigen tegen 10uur, maar dat is nog wel leuk want dan kan ik veel slapen. De volgende dag hebben we een oriëntatie van Afs gehad, weinig spannend dus de dag daarop zijn we naar een dorp gereisd. Salar de Yuni, daar was de helft van de bevolking buitenlanders. De eerste dag moesten we normaal gezien naar het Salar gaan, een enorme zoutvlakte omdat daar vroeger zee was en blijkbaar kunt ge dat zelf tot in de ruimte zien als ze niet hebben overdreven, wat ze hier wel eens doen. maar aangezien de Boliviaans efficiëntie onze jeeps niet had bijgetant konden we nier vertrekken. Dan hebben we maar een treinenkerkhof bezocht en gegeten..en gegeten. de volgende dag waren ze dan wel volgetankt, maar lieten de organisaties van het dorp ons niet vertrekken omdat we zogezegd met hen moesten meereiden. uiteindelijk zijn we dan toch kunnen vertrekken maar omdat we zoveel tijd verloren hebben, hebben we de gijzers die we normaal gezien gingen bezoeken bniet gedaan. Wat een pech. we hebben verschillende meren gezien met in de verte flamingos die dag.  De volgende dag hadden we wat meer geluk, zijn we naar een ander meer geweest en daar kwamen ze echt dicht bij.  Het enige nadeel is dat die echt ongelooflijk stinken, een stank te vergelijken met rotte eieren. En dan eindelijk, op weg naar de zoutvlakte. ik was dus aan het slapen en het volgende moment dat ik wakker werd zag ik gewoon alles puur wit van het zout, best wel impressionant. Die zoutlagen gaan van 5 centimeter tot 30 meter diep in het midden. We zijn dus tot een eiland gegaan vol met cactussen ik denkt tot wel 3 meter hoog. en blijkbaar hebben cactussen een bloem die slechts om de 100 jaar groeit en dan een week blijft, wel mooi hoor. Er zijn daar ook hotels van puur zout, dus tafels, bedden, stoelen... maar die waren al gesloten dus dat heb ik helemaal niet gezien. Tot zover mijn reis, daarna zijn we teruggekeerd naar het mooie en lieflijke Cochabamba. Eind.

weekendje naar toro toro

hey hey hey

ik ben hier al bijna zo een 4 maand, moeilijk voor te stellen want de tijd vliegt ongelooflijk rap, en dus ook een kleine maand illegaal in dit land aangezien de visa maar niet geregeld raakt. maar dat zal wel in orde komen, zeker.

voor de rest ben ik afgelopen weekend naar toro toro geweest, wat is dat nu toro toro?

dat is dus een absoluut boerengat maar wat fascinerend is dat ge er sporen van dinosaurussen kunt zien. Er was zelfs echt een duidelijke voet van een baby-tyronasaurusrex dat we gezien hebben.

De eerste dag zijn we een grot binnengegaan waar stalactieten en stalacmieten echt supermooie formaties vormen. ge zit daar dan 4 in en dan komt ge buiten en het enigste wat ge ziet is een hemel vol vol vol sterren aangezien er voor de rest geen licht aanwezig is. De volgende dag zijn we dan gaan wandelen naar de waterval van Vergel. Dat was nu ook weer geen reuzewaterval, maar kom echt wel mooi. Ik heb me ook op de wandelweg superhard verbrand en dan ben ik nu aan het afpellen, wat mij nog nooit overkomen is, hehe. Die waterval was in een soort van canyon , dus moesten we eerst helemaal afdalen en daarna de rivier volgen en over de rotsen wandelen. en daarna konden we dus gaan zwemmen in de rivier, aleja, het was wel meer een plasje, maar goed. we konden dan ook met een rapel de waterval afdalen wat ik natuurlijk heb gedaan met mijn duizend angsten en hoogtevrees. serieus heb ik even gedacht dat ik ging sterven omdat als ge meer naar beneden daalt, gooien ze een touw waar ge aan vastzit naar beneden. ik dacht natuurlijk dat er iets los was gekomen en dat ik zonder veiligheid zat. daarna de terugtocht naar boven, daarna was ik echt wel dood.

Van de organisatie moesten we diezelfde nacht nog naar de diskoteek uitgaan, ge mocht niet blijven omdat we de vorige nacht een "feestje" hadden gebouwd en dan kon het gevaarlijk zijn moest er iemand zat zijn.

Dan zijn we toch maar uitgeweest en als laatsten gebleven omdat het echt moest.
Binnenkort ga ik dus 2 weken reizen naar la paz waar het zo een 16 graden is voor het moment, een verschrikkelijke kou dus. daarna naar het titicacameer en naar een enorme zoutvlakte.
daarna studeer ik af en dankzijn het reizen zal ik geloof ik niet mee moeten doen aan mijn examens, en mijn mama hier denkt dat ik mij daar serieus zorgen over maak.
daarna heb ik dan mijn galabal en ze maken hier nog zo wel een drama over, met echt jurken tot op de grond, ik ga de mijne laten maken en naartschijnt is da nog goedkoper ook. en mijn mama, mijn echte mama, van België gaat hier 2 dagen naar Cochabamba komen  omdat ze voor haar werk naar Bolivië moet komen en het toeval is dat hier haar project is, nuja toeval..

een beetje boliviaanse actualiteit

dees maand heb ik niet zo heel veel speciaal gedaan, vandaar dat ik niet echt iets op mijn blog heb geschreven.
Verleden weekend zijn we bijna naar chapare geweest, ik zeg bijna omdat er tussen Cochabamba en Chapare nog zoveel dingen te zien zijn. maar goed chapare is een soort van junglegebied, supermooi, ale ja niet dat ik kan zeggen dat ik het bezichtigd heb maar ik heb de verandering van rots en steen gezien naar overal groen en ze hebben mij gezegd dat het ongeveer zo is. maar ik ga er nog naar toe reizen, mijn enige schrik is dat daar echt wel gevaarlijke spinnen en slangen leven.
wat hier ook heel actueel is,is een natuurgebied TIPNIS waar beschermde dierensoorten leven en ook de indignos van Bolivia. Wat hier nu gebeurt is dat een Braziliaanse onderneming een weg midden door dit park wilt bouwen en de regering laat dat allemaal toe. Mijn familie en alle iets rijkere mensen hier zijn dus tegen de regering en specifiek tegen Evo Morales, de president. Ik ga mij daar niet over uitspreken want Evo Morales helpt de armen, maar het probleem is dat bolivia het land van de corruptie is en van de cocabladeren en dat de regering heel veel cocaine zou laten transporteren.
maar goed in het geval van Tipnis zijn er veel manifestaties omdat ongeveer niemand deze weg wilt in het natuurgebied en in het weekend heeft de politie, nog corrupter dan de regering en aan dezelfde kant als de regering, nogal hardhandig tegen de indignos opgetreden. Er zijn zeven kinderen gedood en opvallend veel verdwijningen. De dag erop waren er blokeades in de straten en was er bijna niks mobiliteit om te protesteren.
Voor de rest heb ik een beetje problemen af en toe om de mentaliteit van de mensen te begrijpen. Omdat de mensen hier nooit direct zijn, zoals we gewend zijn. wanneer er iets gebeurt zullen ze het je nooit zeggen en krijg je het pas achteraf te horen en in sommige gevallen is dat echt super ingewikkeld om met de mensen om te gaan. ook gewoon wanneer je iets zegt, zullen ze altijd naar de "verborgen boodschap" zoeken terwijl gij gewoon gezegd hebt wat ge wilde zeggen. omgekeerd is het ook het geval dat zij iets zeggen met een bedoeling, maar dat ge dat dan weer totaal ni door hebt.
voor de rest ga ik naar school, wat steeds makkelijker wordt omdat het niveau hier echt niet zo hoog ligt en niet te vergelijken is met dat van Belgiê. Nog enkele weken en mijn school eindigt hier, heb ik 3 maand vakantie en ga ik moeten beslissen wat ik wil studeren. ik ben aan het twijfelen tussen toerisme en gastronomie om zoveel mogelijk te leren van de gebruiken van dit land.